Robert en Juliët de Bruin uit Oosterbierum sprintten de straat op na de aardbeving maar sliepen daarna in hun eigen hotelbed in Marrakech. ,,It is hiel tichtby, mar it fielde ek fier fuort.’’
Ze waren de hele vrijdagavond in de medina, de oude binnenstad, van Marrakech geweest. Robert (30) en Juliët (29) de Bruin uit Oosterbierum sloten met hun dochter Jelline van 1,5 jaar hun drieweekse rondreis door Marokko af in de bekendste stad van het land.
Ze lagen nog maar net in hun hotelbed, op een kwartiertje rijden van het vliegveld, toen ,,alles’’ begon te trillen. ,,De flier, de muorren, it plafond’’, vertelt Robert. ,,Dan hast noch gjin idee wat der oan ’e hân is.’’ Omdat het beven niet stopte, sprintten ze - Jelline op de arm - de gang op. ,,De earste gedachte is dan dochs: wy moatte hjirwei. Wy sliepten op de tredde ferdjipping, dan wolle je sa gau mooglik nei bûten ta.’’
De lift lieten ze rechts liggen, via het trappenhuis vluchtten ze met de andere hotelgasten de parkeerplaats op. Pas toen kwam het besef: dit is een aardbeving. Een zware, bleek, met 6,8 op de schaal van Richter, de zwaarste in meer dan zestig jaar voor het Afrikaanse land. ,,Mar dan steane je bûten’’, vertelt Juliët. En dan? ,,Eins wit net ien wat te dwaan’’, zegt ze. Komt er een naschok? Moeten we buiten blijven? Inpakken en wegwezen?
‘Binne wy te nuchter?’
Misschien, zeiden ze tegen elkaar, ,,binne wy te nuchter’’, maar ze keerden terug naar hun kamer. Op de gang was grote paniek. Andere gasten trapten de deur van hun kamer in, toeristen buitelden met snel ingepakte koffers over elkaar heen, op weg naar de uitgang. ,,It wie surrealistysk. Je begjinne oan jesels te twiveljen, dogge we it wol goed?’’
Na één stevige naschok - ,,sitst fuortendaliks rjochtop yn bêd’’ - vielen ze snel in slaap. ,,Dochs raar hoe’t dat dan wurket’’, zegt Robert. ,,Ek al sitst fol adrenalie.’’ De volgende ochtend bleek dat ze als een van de weinigen op hun eigen kamer hadden geslapen. ,,Dy hiele lobby lei fol mei sliepende minsken.’’
‘In dei as alle oaren’
In hun gehuurde auto trokken ze naar het vliegveld voor hun geplande terugvlucht. In de middenbermen en op rotondes stonden auto’s en sliepen mensen in de buitenlucht. ,,Fier fuort fan gebouwen’’, zegt Juliët.
Ze zien weinig grote schade. Op beelden die ze online zien en toegestuurd krijgen van familie en vrienden, bleek hoe groot de schade is in vooral de oude binnenstad. ,,It is hiel tichtby, mar it fielde ek fier fuort’’, zegt Robert. ,,Wy sliepten yn it nijere diel fan de stêd, dêr wie dochs minder skea.’’
Op de luchthaven leek het een ,,dei as alle oaren’’, lang niet alle mensen hadden het besef wat er nu echt was gebeurd. Wel zagen Robert en Juliët scheuren in de muren, kapotte parfumflesjes op de vloer in de tax-free zone en ,,sa no en dan ien yn panyk, mar it libben gie ek gewoan wer troch’’, zegt Juliët.
Zaterdagavond sliepen ze weer in hun eigen bed in Oosterbierum. ,,Ek wol wer fyn.’’ Toch knaagt het ook, zegt Juliët. ,,It is sa’n machtich lân mei leave minsken dy’t dit no ferwurkje moatte. Eins wolle je langer bliuwe om de minsken in hert ûnder de rym te stekken, helpe wêr’t it kin.’’